welcome to Day three of my Zevon tribute, where we talk about each of the singer/songwriter’s albums in chronological purchase and pick out the ones that are The greatest Van alle deuntjes. Vandaag kijken we naar de drie records die hij in de jaren negentig heeft gemaakt. Ja, slechts drie (en één live -record). Het is onverwacht dat een kunstenaar over tien jaar zo weinig zou produceren, vooral volgens de normen van vandaag, als als je geen record per jaar vrijgeeft, iedereen je vergeet, maar de drie die er wel uitkwamen waren allemaal edelstenen.
Ten eerste hadden we Mr. Bad Example (1991), het eerste echt geweldige album van Warren Zevon in meer dan tien jaar. De hits waren solide: het titelnummer (geschreven met Jorge Calderon) en het ingetogen afsluitende track, “Things to Do Indenver When You’re Dood.” Maar diepere bezuinigingen, zoals ‘zoeken naar een hart’, toonden het soort introspectieve diepte dat overeenkwam met de garantie van Zevon’s werk in de jaren zeventig.
Toen kwam een krachtig live akoestisch album, leren te flinchen, dat een opmerkelijk nieuw nummer had (“The Last Indifference of Heaven”) en herwerkte versies van al zijn belangrijkste nummers. Het diende als een herintroductie van de kunstenaar aan een nieuw, MTV -losgekoppeld publiek en toonde hoe krachtig hij was als een live artiest.
En toen kwam een persoonlijke favoriet voor mij: mutineer. Het was een vreemde verzameling vreemde nummers over indianen, clowns, dogfighters en de Messias. Ik zou een heleboel hiervan opzetten als geiten. Ten eerste, ‘er is iets ergs gebeurd met een clown’, meteen beangstigend en grappig. Vervolgens, ‘The Intifference of Heaven’, die een jaar eerder als een akoestisch lied debuteerde. En dan “Rottweiler Blues”, met zijn koor: “Klop niet op mijn deur als je de naam van mijn Rottweiler niet kent …” (De hond wordt nooit genoemd in het nummer.)
Dat brengt ons bij het album dat het decennium heeft afgesloten, het leven zal je doden. Critici lijken te verschillen of Zevon op dit moment wist dat hij stierf aan kanker, maar de titel van het album en de nummers erop lijken te suggereren dat hij dat deed. Het is een opmerkelijke plaat, cover om goede nummers en talloze geweldige te behandelen. Mijn G.O.A.T. Want vandaag zal uit deze plaat worden gehaald, maar ik moest er maar één kiezen die nummers als het titelnummer impliceert, zijn cover van Steve Windwood’s “Back in the High Life”, en vuile kleine religie moet in het stof worden achtergelaten.
Dus, wat is de geit van vandaag?
De zoete en krachtige “laat ons niet ziek worden.” Waarom? Omdat, als een persoon met een chronische ziekte, het me openbeurt elke keer dat ik het hoor.
Cover -versies van Don’t Let Us worden ziek: Jill Sobule’s is prachtig.